O mercado virtual

Xa non queda nada para que Blusens presente a Cornelius… ou, case mellor dito, o MP4 Blusens 1960. E é que a mercadotecnia musical tenche estas cousas! Ata o nome do grupo mudou para se adaptar ao novo invento da casa de electrodomésticos: agora son Cornelius 1960.

Xa hai varios meses desque Blusens anunciou a fichaxe destes vilagarciáns para o seu selo discográfico… perdón, discográfico non será porque vender discos non vende. E é que Blusens Music prefire vender MP4 antes que distribuír música, diso que non quede dúbida algunha. Iso si, facendo alarde de medios como non podía ser doutro xeito se falamos dunha multinacional. Que precisamos un produtor, pois cóllese a Mick Glossop (ex-produtor de Frank Zappa ou Van Morrison, entre outros); que hai que elixir a un inxeñeiro de masterización, pois contrátase a Tatsuya Stao (que traballou con Madonna ou Amy Winehouse). Onde hai cartos…
Quero deixar ben claro que este post non é un ataque a ningún dos grupos que vou nomear. Simplemente é unha crítica a un novo modelo de negocio musical que, coido, volta a encher os petos dalgúns poucos deixando de lado o que sería unha nova infraestrutura sostíbel e xusta para a distribución de música vía Internet (xusto no intre no que isto comeza a nacer e cando se podería encauzar o camiño).
Cando se fala de grupos vencellados a soportes dixitais móbiles, eu polo dagora tremo. Que o mercado discográfico ten que variar é unha realidade, pero a monopolización da distribución que polo dagora esgrimiron os xigantes tecnolóxicos semella unha fábrica de cadáveres… iso si, ben envasadiños para que non cheire a morto antes de tempo.
Se cadra trabúcome porque, polo dagora, non conseguín unha bola de cristal que sintonice ben co futuro e os pousos de café non queren falar comigo… pero haiche cada invento! Por exemplo, o famoso disco de ouro dixital (que eu prefiro chamar virtual): 10.000 descargas de pago que poden ser dunha soa canción. Non creo que iso cre grupos de culto, a verdade. Porque unha cousa é que a xente pague un euro no i-Tunes por conseguir unha canción determinada e outra ben diferente é crear parroquia ao teu redor. Unha cousa é tocar nas grandes macro-ostias cun caché hinchado de fedor e outra é que a xente teña algún interese por ver a ese grupo que se utiliza como rechea-cartaz. Iso si… bandas así non se perden ningún deses grandes festivais (como máximo, nun par de veráns), aínda que só falte que os poñan a tocar enriba dun caldeiro de auga ao carón dunha diana e que repartan pelotas entre o público para que probe a súa puntería e se poida rir vendo caer aos grandes músicos no líquido elemento. Máis cedo que tarde, ese caché hinchado desinflarase coma un globo (non sen antes facer un son de pedorreta).

A liña entre a música e a insensíbel fábrica de cartos é moi fina para estes grupos. Quen se vai lembrar nun lustro do grupo que tocaba “aquela canción”? Sobre todo, cando esa canción non soou máis aló duns cascos conectados a un i-Phone. Disque hai que dicir o pecado pero non o pecador… vale, saltareime esta máxima: aínda non entrei en ningún local de noite no que pincharan un mísero tema de Ragdog… e son disco de ouro! (virtual, vaia!). Aínda que poñan música á Fórmula 1 de La Sexta, leven o nome de movistar ao lombo e tiveran o apadriñamento de Alejandro Sanz, non semella que haxa un lugar real na música para eles. Desde logo que non se lles pode negar ser un grupo do século XXI, máis que nada, pola súa natureza virtual.
A diferencia que marca que un grupo salte á palestra dixital da man do Tío Gilito… pois non teño nin idea de onde estará. Doume unha volta polos myspace dos grupos galegos e todo perde senso. Seguindo cos devanditos exemplos, a día de hoxe, Cornelius conta con case 109.000 escoitas e Ragdog ten perto de 188.000. Pero é que outra xente coma The Blows xa están nas case 317.000 escoitas, Sem Resposta rolda as 133.000… e estes dous grupos están en independentes, son distribuídos en formato CD e, aínda así, teñen unha grande introdución na Internet como amosan as cifras expostas.
Dende aquí, toda a sorte do mundo para Cornelius e Ragdog e un especial recoñecemento a The Blows e a Sem Resposta.